1 juni (70 km, 2424 m)

Vandaag vertrek uit Jacob Lake, de toegangspoort tot de noordkant van de Grand Canyon, en dat betekent dus ook afscheid nemen van de daarbij behorende kloven en kliffen.

We gaan richting Zion NP. Dat betekent ook dat we Arizona hebben verlaten en Utah zijn binnengefietst.

De etappe van vandaag betekende veel dalen, in totaal ongeveer 1000 meter; dus wat we gisteren zo moeizaam hebben geklommen zijn we vandaag voor een groot deel weer kwijt. Tsja, fietsen lijkt soms heel dom....

De etappe eindigt in Kanab, vooral bekend van de vele Westerns die hier vroeger werden opgenomen en waarin veel van de ruim 3000 inwoners een (bij) rol hebben gespeeld, waarop ze nu nog trots zijn! Van de opnames van die films is nu nog veel terug te vinden.

2 juni (75 km, 1864 m)

Het is vandaag Hemelvaartsdag, maar daar merk je in de VS niets van, dit is een gewone werkdag.

Wij zijn op pad gegaan naar en geëindigd in Zion NP.

Wat een geweldige tocht! Daar was het mij allemaal om te doen!

Als nietig mensje op je fietsje tussen al die geweldige rotsmassieven door te fietsen. Wow, dat is kicken op je fiets...

Uiteraard weer uitgebreid foto's gemaakt, maar ja, dit moet je 3-dimensionaal zien (en in het echt)!

In Zion is een onverlichte tunnel waar je met de fiets niet door mag. Dus lift je mee met Amerikanen met de fietsen en jezelf in de laadbak van een pick-up: no problem.

Tot nu toe waren al onze overnachtingen in m/hotels en we begonnen ons al af te vragen waarom we al die kilo's aan kampeerspullen eigenlijk meezeulen. Nou vandaag staan we op een campground, en meteen een basic one: geen warm water, geen douche, maar wel een prachtige plek tussen hoge rotsen en vlak bij de onstuimige Virgin River.

3 juni (0 km)

Sinds 1999 mogen er in grote delen van Zion geen auto's meer rijden. De milieudruk en parkeerproblemen liepen gigantisch uit de hand. Er rijden sindsdien gratis shuttle bussen rond die je op alle mooie plekken kunnen afzetten.

Wij konden vlakbij de camping instappen en zijn uitgestapt bij het startpunt van de Angels Landing Trail, voor de wandeling naar dit hooggelegen punt.

Werkelijk een fantastische wandeling! Het begon (heel Amerikaans) met een geplaveid pad, maar het eindigde met hele steile klimmen waar de hulp van de aanwezige kettingen goed van pas kwam. Onderweg en boven op de smalle top van de berg geweldige uitzichten.

Na weer afgedaald te zijn, hebben we nog een wandeling langs de Virgin River gemaakt (Riverside Walk). Deze keer mochten we de rivier niet in om door de canyon te lopen (14 jaar geleden wel), omdat er agv het natte voorjaar te veel water door de rivier stroomt.

We hebben ons 1e visitekaartje binnen! Met uitnodiging om aan te komen als we in de buurt van Lyons in Colorado (gaan) fietsen.

4 juni(103 km, 1825 m)

Met pijn in het hart hebben we het prachtige Zion verlaten; gelukkig verandert de natuur niet meteen drastisch als je door de uitgang van het park fietst. Maar langzamerhand verdwijnen de geweldige rotspartijen en wordt het landschap "gewoon" = een breed dal met bergen.

Het is een zware fietsdag geworden: lang (> 100 km), veel klimmen, en warm (ca. 30 gr), maar we hadden de wind weer eens achter!

Wel dorstig weer. Gelukkig konden we na 35 km koffie en water kopen. Die koffie was dit keer: small cappucino with french vanille (2,5 cappucino zoals wij die kennen met een heerlijk zoet vanille smaakje), prijs $ 1 = 0,75 Euro per beker, en dan kun je nog zo vaak als je wilt bijvullen; je koopt nl. de beker en je tapt zelf de koffie.

We hebben vandaag ruim 25 km over de snelweg moeten fietsen, niet leuk. We dachten nog een stukje te kunnen mijden door een binnenweg te nemen. Er stond wel een bord " Road Closed", maar 9 van de 10 keer is dat voor een fietser geen probleem en is het wel mogelijk om er door te komen. Dit was blijkbaar de 10e keer... na 4 km bleek de weg onder water te staan, dus we konden weer 4 km terug, de snelweg op.

Na 80 km kwamen we bij een kleine camping waar we ieder nog een liter Gatorade (soort sinas) hebben gedronken: was binnen 5 minuten op, zo'n dorst hadden we. We kregen ook nog wat extra water mee, dus de laatste 20 km gingen weer goed.

5 juni (18 km, 1825 m)

Na de zware tocht van gisteren, hebben we besloten vandaag een rustdag te nemen, ook al omdat ons morgen een hele zware klim te wachten staat naar 3100 meter, misschien wel de sneeuw in!

Een rustdag betekent zoal:

fietsonderhoud, de was doen, koffie drinken bij Starbucks, lunch bij Subway, lezen in het Citypark, ijsje eten, mails lezen (maar dat valt niet mee want internet ligt er om de haverklap uit), en op jacht gaan naar een lader voor de batterij van de camera; het opladen via de usb-poort lukt niet meer, en de oplader ligt thuis....

6 juni (8 km)

Ik heb al een aantal keren genoemd dat het nogal hard waaide. Nou vandaag is het weer een dag met veel wind. Op TV (The Weather Channel, TWC), zijn windstoten van meer dan 80 km/h voorspeld. Omdat de klim die we vandaag zouden gaan ondernemen over een nogal smalle weg zonder vangrails en met hier en daar een afgrond, zou voeren, hebben we besloten niet op pad te gaan. We wachten tot morgen als de wind is gaan liggen: safety first!

We zijn zo goed op de hoogte van de weersverwachting omdat we weer in een motelkamer overnachten.

Zo'n motelkamer ziet er over het algemeen als volgt uit (ze lijken allemaal op elkaar, dus dit geldt voor de meeste kamers):

- de kamer is 6 x 4 meter, de aansluitende badkamer (met bad/douche, toilet en wastafel(s) meet 6 x 2 meter;

- in de kamer staan 2 grote 1-persoonsbedden (1,40 x 2 meter), in NL heet zoiets geloof ik een twijfelaar;

- verder zijn in de kamer aanwezig: radio, TV (50 - 80 zenders), koelkast, magnetron, tafeltje, stoelen, airco en kledingkast;

- in de badkamer zijn meestal een strijkplank en strijkijzer te vinden;

- de fietsen staan in de kamer geparkeerd; het is niet nodig daar toestemming voor te vragen, zoiets is hier vanzelfsprekend;

- de meeste motels bestaan uit 2 verdiepingen, wij proberen altijd een kamer op de benedenverdieping te krijgen zodat we niet met de fiets de trap op hoeven.

Vandaag dus een dag als gisteren, met dit verschil dat het nu is gelukt de juiste batterijlader te bemachtigen.

Dus ook weer koffie gedronken bij Starbucks. Het is daar erg prettig vertoeven, niet alleen vanwege de cappuccino die er zo lekker is, maar ook vanwege de ontspannen sfeer die er heerst. Er wordt gelezen, gestudeerd, ge-internet en het maakt niet uit of je er 5 minuten blijft of 2 uur. Heel on-Amerikaans.

7 juni (90 km, 3060 m)
We hebben gehoord dat er gisteren windstoten van meer dan 100 km/u zijn geweest: een juiste beslissing dus om niet op pad te gaan. Maar vandaag moeten we er aan geloven!
De klim is inderdaad zwaar, door de lengte (30 km), en door de stijgingspercentages, die variëren van 4-9%. Maar de klim is zeker niet gevaarlijk; wij hadden begrepen dat er nauwelijks een shoulder (de strook waar je als fietser op rijdt) zou zijn. Nou dat viel alles mee. Verder zouden er gevaarlijke afgronden zijn zonder vangrails. Die afgronden waren er wel, maar de vangrails ook!
Het was trouwens een prachtige klim, met mooie uitzichten, en het laatste stuk reden we tussen de sneeuw(resten).
Na de klim konden we onze eigenlijke route niet vervolgen, omdat de weg was afgesloten vanwege sneeuw en modder. Op deze hoogte (> 3000 m) ligt nog veel sneeuw die hier eind mei is gevallen.
Op de hele etappe van vandaag zijn we door 1 dorpje gekomen (met de leuke naam Duck Creek Village). Een grappig dorpje: de weg gaat niet zoals hier gebruikelijk dwars door het dorp, maar het dorp ligt parallel aan de weg en er iets vanaf, en bestaat alleen maar uit houten huizen en gebouwen. Bij de kruidenier hebben we de koffie opgelopen. Daar raakten we ook met de eigenaresse aan de praat (of eigenlijk zij met ons: how are you, where you coming from, where you heading to?). Van haar hoorden we dat er een hele mooie binnenweg (Scenic Byway) was, waarmee we weer op onze route zouden kunnen komen. Wel een beetje om, maar heel mooi en rustig. Dat advies hebben we opgevolgd, en het was inderdaad een prachtige stille weg, door een soort "Staatsbosbeheer"gebied.
Alleen jammer dat er meer klimmen in zaten dan ons was verteld, en ook nog eens 6 km langer. Daar had m.n. Jos het moeilijk mee.
Onderweg een aantal Pronghorns (lijkt op een antilope) gezien; wat kunnen die dieren prachtig springen!
Morgen naar Bryce Canyon NP!
 
8 juni (82 km, 2560 m)
Opnieuw een wolkenloze hemel toen we vanochtend rond 9 uur op de fiets stapten. Maar dat betekent op ruim 2500 meter wel dat het koud is: 6 gr C.
Als we lager komen loopt de temperatuur al snel op tot een graad of 15, later zelfs tot 18-20.
Panguitch blijkt DE quilt stad van Utah te zijn; er begint vandaag een Quilt-festival dat 5 dagen gaat duren. En er is zelfs een Quilt-monument.
Naarmate we dichter bij Bryce Canyon komen, wordt de natuur weer imponerend (ik hoor een Amerikaan net achter me zeggen "overwhelming", misschien wel precies het juiste woord voor zoiets).
De laatste 15 km voor de ingang van het park is er een vrijliggend fietspad!
Bryce Canyon NP is echt weer iets heel bijzonders; totaal verschillend van de Grand Canyon en Zion, en daarom niet te vergelijken. Maar er zijn zulke bijzonder gevormde rotsen, en zulke mooie warme oranje/rode kleuren. Fantastisch!
Morgen gaan we alles uitgebreid wandelend bekijken.
 
9 juni (5 km, 2560 m)
Vanochtend om 9 uur was het hier buiten 5 graden C (op de motelkamer was het overigens ook maar 13). Gelukkig warmt de zon, die elke dag uitbundig schijnt, alles snel op. Vanmiddag was het dan ook al weer 20 graden.
We zijn met de fiets naar het beginpunt van de gratis shuttlebus gereden (2,5 km), en van daaruit naar Bryce Point. Daar heb je een prachtig overzicht over de meest onmogelijk gevormde rotspunten, gaten en bogen (Fins, Windows en Hoodoos) in de prachtigste warme witte, gele, oranje en rode tinten.
Van daaruit over de rim gewandeld naar Inspiration Point en Sunset Point, en naar andere, ook al even mooie uitzichten. De meeste (groepen van) rotsformaties hebben namen, zoals Amphitheatre, Wallstreet, Sinking Ship, Two Bridges, enz.
Bij het laatste punt zijn we de canyon ingegaan en via de Navajo Loop en Queens Garden Trail tussen de natuurwonderen doorgelopen en hebben ze van heel dichtbij kunnen bewonderen. Bij Sunrise Point zijn we weer naar boven geklommen.
Heel veel foto's gemaakt, hopelijk komen tenminste de kleuren goed over....
Ook vandaag weer de nodige Pronghorns gezien; lopen die altijd alleen....?
Morgen weer fietsen!

10 juni (124 km, 2332 m)

Met enige weemoed hebben we Bryce Canyon verlaten. Gelukkig zijn de bijzondere rotsformaties niet meteen bij de uitgang verdwenen.

Eerst is het nog heerlijk afdalen, maar na een kilometer of 20 rijden we Escalante Grand Staircase National Monument binnen en dan is het gedaan met het dalen. Het is klimmen geblazen, zwaar klimmen, regelmatig 10 - 13 %.

Naarmate we Escalante verder binnenrijden, hebben we steeds vaker van bovenaf een prachtig uitzicht op weer bijzondere rotsformaties. Na ruim 120 km rijden we Boulder binnen, een wereldstad met 180 inwoners (dus niet de bekende wintersportstad in Colorado), maar met accommodaties en restaurants. Wij hebben een huisje gehuurd bij mensen die niet thuis waren.... We konden een sleutel pakken en morgenochtend rekenen we af!

11 juni (67 km, 2918 m)

Vannacht schijnt er langs ons huisje een grote wielerclub voorbijgetrokken te zijn; vlakbij is een wielrenner gevallen op een veerooster (Cattleguard). Hij was zeer ernstig gewond en is afgevoerd met een helikopter. Niets van gemerkt; was ik soms een beetje moe?

Vertrokken vanuit wereldstad Boulder en aangekomen in wereldstad Torrey, met daartussen niets (aan dorpen of gehuchten). Torrey heeft zelfs nog 11 inwoners minder dan Boulder (169), maar ook weer volop accommodatie, restaurants en een goedgevulde winkel. 's Winters is hier overigens niks, niente.

Het was vandaag vooral klimmen, klimmen, klimmen en ook nog een beetje afdalen. Tijdens zo'n afdaling heeft Jos bijna een jonge zwarte beer aangereden!

Tijdens het laatste deel van de etappe hebben we uitgebreid zicht op de ruige bergen en rotsen van Capitol Reef NP. Capitol Reef is een klein National Park met veel wandelmogelijkheden,en een camping met boomgaarden. De kleuren van de rotsen zijn weer fantastisch: van geel naar oranje tot rood en zelfs paars!

We zijn nu dus vlakbij (6 km) de ingang van Capitol Reef, we gaan er morgen naar toe. Eindelijk weer kamperen (zonder douche!).

12 juni (53 km, 2090 m)

Vanochtend afscheid genomen van de luxe van een motel in Torrey en vertrokken naar basic campground Fruita in Capitol Reef NP.

Er zijn hier veel fruitboomgaarden, vandaar de naam Fruita, waaruit je gratis fruit mag eten. Maar door de late strenge winter is er veel bevroren, ook de kersen die nu rijp zouden moeten zijn.

Capitol Reef is weer een plaatje, met geen pen te beschrijven, met geen camera te fotograferen; toch maar proberen...

We hebben de Scenic Drive gefietst, ca. 15 km (enkele reis) tussen hoge steile rotsen door, en de meest fantastische vormen; je kunt er allerhande dingen in herkennen, en ze worden dan ook zo genoemd: Egyptian Temple, The Castle, Chimney Rock, Golden Throne.

Aan  het eind van de route zijn we nog 5 km een onverharde weg ingereden, de Capitol Gorge, een canyon dus. Dan komen de wanden helemaal dichtbij!

Natuurlijk ook hier weer veel foto's gemaakt.

Straks vies en bezweet naar bed, nu eerst nog even een eigen potje koken: maccaroni met ham, paprika en kaassaus (uit een zakje), aangevuld met een wortelsalade bestaande uit wortelen en verder niks....

13 juni (67 km, 1660 m)

Weer een National Park verlaten. Maar voordat we bij de uitgang zijn (na 16 km) hebben we nog veel mooie dingen gezien. Eerst petroglyfen (rotstekeningen) bekeken die meer dan 1000 jaar geleden door Indianen in de rotsen zijn gekrast.

Dan naar Historic School waar (Mormoon)kinderen van Fruita tot 1941 les hebben gehad. Het is een houten schoolgebouw, bestaande uit 1 leslokaal, en nog ingericht zoals in 1941.

Vervolgens hebben we een wandeling (hike zoals ze hier zeggen) gemaakt naar Hickman's Bridge: een door water uitgesleten rots die er inderdaad als een grote natuurlijke brug uitziet.

Tot slot hebben we Capitol Dome op de foto gezet.

Vanaf Capitol Reef tot Hanksville (350 inwoners), waar we nu zitten, is geen enkel dorp, alleen maar schitterende woeste natuur,  ...oh ja, halverwege een motel, een RV-park met bar en een biologische boer die heerlijk volkoren brood bakt, en ook kaas en yoghurt maakt, en uiteraard ook verkoopt.

Ook de komende 2 dagen is er gedurende ca. 200 km niet veel anders dan natuur en natuur. We hebben dan ook uitgebreid boodschappen gedaan om die "ontberingen" te kunnen doorstaan!

14 juni (85 km, 1575 m)

Vandaag en morgen into the desert.

Op een traject van ruim 200 km is er alleen na ca. 85 km een winkel, een paar stacaravans waarin we kunnen overnachten en een meer, een heel groot meer, Lake Powell, met 2900 km oever.

Nou die eerste 85 km waren geweldig. Door een woestijn gefietst, zoals ik me een woestijn voorstel: leeg, droog, wat gras, planten en lage struiken. Maar ook hier gigantisch mooie rotsformaties. Prachtige vormen, unieke kleuren. En, oh ja, af en toe een auto of motor. En daar rijdt je dan op je fiets dwars doorheen! Gaaf hoor.

Kort voor Lake Powell rijden we Glen Canyon National Recreation Area binnen; eigenlijk het natuurgebeid dat is ontstaan door het bouwen van de Glen Canyon Dam in de Colorado River, en wat Lake Powell heeft "gemaakt". Een door de Amerikaanse milieubeweging nog steeds bekritiseerd project.

Morgen nog zo'n dag, maar dan zwaarder: ca. 125 km en veel klimmen.

Bovendien, het is bloody hot, dat wordt veel water meenemen!

Jos heeft vandaag haar tweede lekke (voor)band gehad; als we een fietsenwinkel tegenkomen gaan we de buitenband vervangen.

15 juni (128 km, 2162 m)

Dat was afzien vandaag. Total loss zit ik dit in te typen en hopelijk komt er nog iets fatsoenlijks uit m'n vingers.

Het was zo zwaar, vanwege de afstand, bijna 130 km, het vele klimmen: van die 130 km was het 110 km klimmen, en het was (weer) bloedheet: > 35 graden; toen we vanochtend om 6 (!) uur opstonden, was het al 20 graden in de schaduw; bovendien stond er vrijwel geen (verkoelende) wind.

De omgeving was na de eerste 20 km niet echt inspirerend meer; ok ik realiseer me dat ik wat blasé word, maar het stond in ieder geval niet in verhouding tot de vorige dagen. Onderweg was niks, nothing, niente: geen huizen, geen winkel, geen benzinestation om water te kopen, alleen maar woestijn en de weg waarop we fietsen en waar af en toe een auto of motor langskomt. Gelukkig was een van die automobilisten een vriendelijke Amerikaanse (uit Durango, uitnodiging gekregen voor het geval we in de buurt komen...), die ons van nieuw water voorzag.